Η αποστολική περικοπή της Κυριακής αυτής μπορεί και να μην πείθει, τουλάχιστον σε πρώτη ανάγνωση, πως έχει να προσφέρει υψηλά θεολογικά μηνύματα. Λείπει το εντυπωσιακό γεγονός, ένα θαύμα, μια κακοπάθεια των Αποστόλων, ένας λόγος μεγάλου πνευματικού βάθους. Ίσως και να πει κάποιος πως θα έπρεπε να διαβαστεί, μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται μέσα στο Ευαγγέλιο και θα πως έπρεπε με κάποιο τρόπο να πάρει τη θέση του στον κύκλο των Κυριακών.

 Αν όμως με λίγη επιμονή θελήσουμε να αφουγκραστούμε την ατμόσφαιρα που μας μεταφέρει το σημερινό κείμενο των Πράξεων των Αποστόλων, ένα πράγμα θα νιώσουμε: Τη χαρά ! Μια χαρά που θυμίζει πανηγύρι! Μια χαρά που διαποτίζει μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων, την κοινότητα των πρώτων Χριστιανών, που μέχρι τότε δεν έχουν ακόμη όνομα.  Δεν θα χρειαστεί πολύς κόπος για να νιώσουμε τις παλλόμενες καρδιές κάποιων που έχουν βρει το μυστικό της ζωής. Κάθε λέξη της σημερινής περικοπής αποπνέει βεβαιότητα πως η ζωή έχει νόημα, βεβαιότητα πως υπάρχει αγάπη, βεβαιότητα πως ο Θεός ζει και είναι διαρκώς μαζί μας. Και ας φαίνεται πως ο πρόσφατος θάνατος του πρωτομάρτυρα Στεφάνου έχει σημαδέψει τις ζωές των πρώτων πιστών (11,19). Το σημάδι όμως αυτό αποδεικνύεται πως δεν είναι σημάδι θανάτου αλλά ζωής. Το κείμενο βοά από τον αντίλαλο της ψυχής εκείνων. Ο Στέφανος πότισε με το αίμα του δέντρο της ζωής, φερμένο μέσα απ΄ την ίδια κοίτη που είχε ήδη ανοίξει το αίμα του Γολγοθά. Και εκεί που θα νόμιζες πως αυτό το πρώτο μαρτύριο θα είχε απομακρύνει από την πρώτη μικρή κοινότητα των πιστών όσους είχαν απομείνει, πλήθη νέων μαθητών συρρέουν στις τάξεις του στρατού της αγάπης και μ΄ ένα παράλογο θάρρος, θάρρος που δεν τεκμηριώνεται και δεν εξηγείται από πουθενά, βρίσκονται έτοιμοι για μαρτυρία και μαρτύριο.

 Βρισκόμαστε στην Αντιόχεια και τα νέα της χαράς φτάνουν στα Ιεροσόλυμα. Η Εκκλησία εκεί  μοιάζει να εκπλήττεται (11,22) και σαν τον κηπουρό που βλέπει βλαστάρια να πετάγονται από τη γη, ανυπεράσπιστα στους αέρηδες και στα κρύα, στέλνει σαν αντηρίδα και στήριγμα τον Βαρνάβα. Φτάνει ο Βαρνάβα στην Αντιόχεια και η καλοσύνη και ο φωτισμός του γίνονται αιτία, νέα πλήθη να προστεθούν στα άλλα πλήθη. Ας αναρωτηθούμε:

Αλήθεια! Τι είναι τόσο ελκυστικό για να ενταχθεί κάποιος στην πρώτη Εκκλησία; Τα ανταλλάγματα; Μα όλοι είναι πάμφτωχοι. Η ασφάλεια; Μα μόλις έχει φανεί πως δεν υπάρχει τίποτε ευκολότερο από το να οδηγηθεί ο κάθε ακόλουθος του Ιησού στον λιθοβολισμό. Οι γνωριμίες; Μα δεν υπάρχουν ασημότεροι και πιο περιφρονημένοι από του Δώδεκα. Λοιπόν, τι ελκύει τα πλήθη στην πρώτη Εκκλησία; Μήπως ο τρόπος της ζωής της, που δίνει απάντηση στα ίδια ερωτήματα που ταλανίζουν και τον σύγχρονο κόσμο;

Οι πρώτοι πιστοί μιλούν για τον Χριστό, κυρίως όμως, ζουν Χριστό! Κι εκεί,, στην πόλη αυτή, ένα μεγάλο ερώτημα αναδύεται στις καρδιές των νέων αγίων:  

«Ποιοι είμαστε;»

Καταργούνται τα ονόματα, καταργούνται οι φυλές, καταργούνται όλα εκείνα που κάνουν έναν άνθρωπο να έχει αυτοσυνειδησία. Γίνεται ταυτότητα τους ο Χριστός και πλέον είναι έναν μόνο:

Χριστιανοί!

Όταν ο λιμός πλήττει όλη την περιοχή της Παλαιστίνης,  το όνομα αυτό ταυτίζεται με την αγάπη και την έμπρακτη αλληλεγγύη. Λες και ο Θεός φρόντισέ να δείξει μέσα από τη νεοσύστατη Εκκλησία πως, σε έναν κόσμο πείνας σε κορμί και ψυχή, ελπίδα και οδοδείκτης θα είναι από δω κι εμπρός η Εκκλησία των Χριστιανών, η Εκκλησία της αγάπης.

 Διαβάζει κανείς για όλα αυτά και ίσως συγκινείται. Ίσως όμως και λίγο να μελαγχολεί, ρωτώντας τον εαυτό του:

Πού πήγε αυτή η χαρά; Πού πήγε αυτή η ελπίδα; Πού πήγε η ετοιμότητα για μαρτυρία και μαρτύριο  μέχρις αίματος για να μην προσδοθεί η λέξη  «Χριστιανός»; Να έχει δίκιο μια φωνή που απαντά μέσα μας:

«Πέρασαν πια αυτά. Αλλάξαν οι καιροί»;

Για ελάτε να αναρωτηθούμε: Τις πληροφορίες της σημερινής περικοπής τις δεχόμαστε για αλήθεια; Έγιναν έτσι τα πράγματα; Και αν ναι, πώς φτάσαμε στις μέρες μας; Κλείσαν οι ουρανοί ; Μειώθηκαν οι δωρεές του Πνεύματος;

Νομίζω πως η απάντηση στο ερώτημα αυτό κρύβεται στο πρόσωπο του Αποστόλου Βαρνάβα. Είναι αυτός που συμπυκνώνει όλα τα γνωρίσματα της πρώτης Χριστιανικής κοινότητας: Την βαθιά αφοσίωση στην ιεραποστολή, τη βαθιά χαρά που δίνει η πίστη στην καρδιά του, το άνοιγμα της ύπαρξης στη φλόγα του Αγίου Πνεύματος (11,24). Το πρόσωπο του Βαρνάβα είναι για μας σήμερα η ελπίδα αλλά και η κρίση μας.

Μην αμφιβάλλουμε! Συνεχίζει να βρέχει χαρά κι ελπίδα ο ουρανός, σκλήρυναν όμως μάλλον οι ψυχές μας  και οι σκληρές καρδιές μας ίσως πιο δύσκολα από τότε αφήνουνε  ρωγμές για να περάσει το φως και η χαρά. Τότε, οι Χριστιανοί είχαν συνείδηση μιας σύγκρουσης που όλο και πλησιάζει, μιας σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κόσμου τούτου, μιας σύγκρουσης που αισθάνονταν βέβαιοι πως θα ανταπεξέλθουνε νικηφόρα, νιώθοντας μέσα τους το αίμα του Χριστού να πλημμυρίζει τις καρδιές τους. Σήμερα γεμίσαμε Χριστιανούς των ταυτοτήτων. Αυτό δηλώνουμε κι ας μην  το γράφουν πια  τα δελτία της αστυνομίας. Χριστιανοί δηλώνουμε, μα ζούμε πεπεισμένοι πως τούτος ο κόσμος τελικά ούτε ανατρέπεται, ούτε αλλάζει ρότα. Και το χειρότερο είναι πως μέσα μας, βαθιά μέσα μας, πιστεύουμε ότι για τους ανθρώπους του 21^ου αιώνα,  στην επιτυχία οδηγούν οι δρόμοι του κόσμου τούτου.  Δεν μειώθηκαν λοιπόν οι χαρές του Πνεύματος. Χτυπούν την πόρτα της καρδιάς μας. Μα δεν ανοίγουμε! Φοβισμένοι και μοιραίοι, σαν τους θαμώνες της υπόγειας ταβέρνας του ποιητή, καθόμαστε ο ένας πλάι στον άλλον ψάχνοντας τους ενόχους.

 Τελειώνει και η φετινή χρονιά. Το κατηχητικό μας θα κλείσει και ίσως να αξίζει τον κόπο να βρούμε λίγο θάρρος να κάνουμε έναν απολογισμό και να θελήσουμε πραγματικά να ακούσουμε τους μικρούς ή και τους λίγο μεγαλύτερους μαθητές μας, τους μικρούς απογόνους εκείνων των θερμών Χριστιανών της Αντιόχειας, πώς ήταν η καρδιές τους στις αρχές του Οκτώβρη και πως είναι τώρα που αποχωριζόμαστε. Μήπως λίγο στενοχωρηθούμε, μήπως λίγο αποκαρδιωθούμε;

Όχι όμως λύπη, όχι απελπισία! Πάντα η χαρά είναι εδώ και περιμένει. Τον δρόμο τον ξέρουμε. Θεό ζωντανό γνωρίσαμε. Αγίους φίλους του Χριστού ψηλαφήσαμε. Κι ίσως το καλοκαίρι να ΄ναι μια καλή ευκαιρία, όλα αυτά να τα δοκιμάσουμε στην πράξη. Πλήθος παιδιών θα γεμίσουν και φέτος τις κατασκηνώσεις των Μητροπόλεων. Ίσως να μην υπάρχει πιο ελπιδοφόρος θεσμός για τους νέους ανθρώπους μέσα στην Εκκλησία. Εκεί, καταμεσής στο ευλογημένο Ελληνικό καλοκαίρι, κάποιες νέες ψυχές θα υποψιαστούν τη χαρά που γεννάει το ευλογημένο «μαζί» μέσα στην αγκαλιά του Χριστού της αγάπης. Νέες ψυχές, διψασμένες, βρίσκονται γύρω μας και μεταξύ μας. Το ερώτημα είναι:

Βαρνάβες θα βρεθούν;

Θα βρεθούν οπωσδήποτε! Κρίκοι φωτός μας ενώνουν με τον Βαρνάβα εκείνον. Κι αν θέλουμε κι εμείς, οι τελευταίοι κρίκοι, πάνω μας θα δεθούν γερά οι Βαρνάβες της επόμενης γενιάς.

Μέσα στις κατασκηνώσεις της Εκκλησίας μας πέφτουν οι σπόροι της αυριανής καρποφορίας. Μέσα στις κατασκηνώσεις ενώνονται καρδιές που θα αποκρούσουν αύριο τους πειρασμούς της διάσπασης, της διχόνοιας και της μισαλλοδοξίας. Πάντα θα βάλλεται η Εκκλησία από τέτοιους πειρασμούς, ίσως και περισσότερο από κάθε άλλο χώρο του κόσμου τούτου.

Ας γίνουν κατασκηνώσεις μας φυτώρια αγιότητας, όπου, την ψευτοχαρά των κινητών και την στιγμιαία ένταση των  συναισθημάτων των νεοφανών escape rooms θα αντικαταστήσει η ένταση μιας αγάπης της κάθε μέρας, της κάθε στιγμής, που δεν θ΄ αφήσει τον κόσμο να βυθιστεί στην απόγνωση και την παραίτηση.

 Καλό καλοκαίρι!